Het is zondag 14 mei 2017 als ik thuis op de bank zit te kijken naar de Giro d’Italia. Ik ben revaliderende van een zware longontsteking als gevolg van een bacteriële infectie, waarvoor ik tot twee keer toe moest worden opgenomen in het ziekenhuis. Naast dat ik fysiek behoorlijk heb moeten inleveren, ben ik ook nog steeds onder de indruk van de maanden die achter me liggen. Van een fitte vitale kerel die vrijwel nooit ziek was, was ik ineens een zorgafhankelijke longpatiënt. Dat was niet bepaald het zelfbeeld dat ik in de planning had. Op TV zie ik Tom Dumoulin beginnen aan een loodzware slotklim (Categorie 1) die ook wel bekend staat als de ‘Blockhaus’. Quintana pakt de ritzege, maar later zal blijken dat Tom Dumoulin die dag de basis legt voor zijn latere Giro-zege. Ik herken de omgeving. De rit wordt namelijk verreden in de Abruzzen (midden Italië), in de directe omgeving van mijn schoonouders. De berg die beklommen wordt, tekent het panorama vanaf de veranda waar ik iedere zomer mijn vakantie doorbreng. Die dag besluit ik dat de dag waarop ik die berg met mijn racefiets kan bedwingen zonder af te stappen, ik geen patiënt meer ben. 8 augustus 2019, meer dan twee jaar later was mijn volledige herstel een feit.
Niemand kiest ervoor om ziek te worden, maar het kan iedereen overkomen… ook jou en mij. Ik had deze periode graag willen overslaan, maar ik moet wel bekennen dat het me ook veel gebracht heeft zowel privé als werk gerelateerd. Sinds mijn opnames begrijp ik hoe het voelt om regie over eigen leven even kwijt te zijn, wat diagnosestress met je kan doen en hoe het voelt wanneer jouw lot in de handen van een ander ligt. Goede zorg is op dat moment alles voor jou. Ook ben ik beter gaan begrijpen dat er daadwerkelijk zoiets bestaat als ‘werkconditie’. Ik heb ervaren hoe belangrijk het is om gedoseerd je eigen rollen weer op te pakken en hoe waardevol het is, dat wanneer je terugkomt, je met open armen door je collega’s ontvangen wordt. Maar misschien nog wel de belangrijkste les: als je eigen toekomst geen vanzelfsprekendheid is, ga je pas nadenken wat de echte belangrijke dingen in het leven zijn. In deze periode kwam ik erachter dat ik te weinig bezig was met thuis en een stuk van de film van mijn jonge gezin aan het missen was. Een stuk film dat ik niet wilde missen. Een proces trad in gang om uiteindelijk mijn geliefde baan bij GGzE in Eindhoven in te wisselen voor een even mooie functie dichter bij huis.
Mijn naam is Tom Niesten en sinds 1 november werk ik als Divisiedirecteur Audiologie en Communicatie binnen Adelante. Ik woon samen met mijn vrouw Regina en onze drie kinderen Aimée, Philippe en Yannick in Beek. Ik heb mijn vaste werkplek in Hoensbroek, maar werk ook graag vanuit Blerick, Geleen en Maastricht. Na 15 jaar psychiatrie wilde ik graag een andere zorgsector ontdekken en dat is dus gelukt. De afgelopen maanden ben ik ondergedompeld in de wereld van Audiologie, een wereld waarin zorg voor mensen met gehoor-, taal- en spraakproblemen centraal staat. Het is een geweldig interessante ontdekkingsreis om deze zorg iedere dag een beetje beter te begrijpen en zoveel nieuwe collega’s te ontmoeten die er alles aan doen om ‘hun’ cliënten die met hoop naar Adelante komen, weer met perspectief naar huis te laten gaan.
Wat ik leuk vind aan mijn baan, is dat ik ben aangenomen om samen met mijn zorginhoudelijke evenknie en managementteam er zorg voor te dragen dat onze hoogwaardige zorg ook in de nabije toekomst hoogwaardig blijft. De ruimte en eigenlijk ook de opdracht om dingen ten goede te veranderen, om simpelweg de veranderende wereld bij te houden, vind ik heerlijk. Het continue zoeken naar een balans tussen de beste zorg, de leukste werkplek en de gezondste bedrijfsvoering, daar kan ik mijn passie helemaal in kwijt. Een belangrijke overweging om voor Adelante te kiezen, is dat ik het fijn vind om in een grotere (zorg)organisatie te werken. Ik vind het gewoon hartstikke leuk om samen met een grote groep collega’s doelen na te streven die grootser en betekenisvoller zijn dan enkel zo’n groot mogelijke financieel resultaat. Wat is nu mooier dan het werken aan het geluk of de kwaliteit van leven van een ander? Samen aan dit soort topprestaties werken, bijzondere dingen ontwikkelen en daar ook samen van kunnen genieten, daar kom ik mijn bed voor uit! Het motto: Haal het beste uit jezelf, is misschien wel één van de dingen die me het meest heeft aangetrokken in de vacaturetekst die ik negen maanden geleden las. Dat is iets dat ik van mezelf verwacht en ook van de collega’s waar ik samen mee werk. We zijn het ook verplicht, want als iemand een gezondheidsprobleem heeft… is goede zorg op dat moment alles.