Mijn secretariële opleiding rondde ik in 1989 af. Hoewel ik mijzelf nog niet als een typemiep aan het werk zag, kon ik in augustus 1990 starten binnen het directiesecretariaat van Franciscusoord. Samen met mijn directe collega’s Joyce Meijers en Miriam Voncken vormden we het secretariaat van de directeur revalidatie. Door de fusie met de Lucas Stichting voor Revalidatie verhuisden alle ondersteunende diensten naar Hoensbroek dus de fiets (vanuit Meerssen naar Houthem) verruilde ik voor de bus naar Hoensbroek. Ik heb gewerkt voor de afdelingen staf, kwaliteit en communicatie. Veel mensen zien komen en gaan, maar ik bleef…
De afwisseling in taken, de contacten met mensen en fijne collega’s zorgden ervoor dat ik 12 jaar in Hoensbroek met veel plezier mijn werk kon doen. In 2003 verschoof ik intern door naar de school in Houthem. Terug op de fiets.
Ik ben getrouwd met mijn jeugdliefde en samen hebben we 2 dochters, van 21 en 20 jaar en een zoon van 17 jaar. Mooi te zien hoe je kinderen zich ontwikkelen, waar je jezelf ook weer in terugziet. Daarnaast ben ik dol op onze 3 katten.
Ik kom uit een groot gezin en heb dus graag mensen om me heen. Iets voor iemand kunnen betekenen, iemand kunnen helpen, het zorgen voor, daar krijg ik energie van. Thuis, maar ook bij Adelante. Echter is dat ook mijn valkuil. 6 jaar geleden ben ik uitgevallen met een burn-out. Nooit gedacht en echt ik moest helemaal terug naar niveau 0. Dat was een hele moeilijke periode en een groot gevecht met mezelf. En achteraf kun je zeggen dat je ook hiervan leert. Maar ik blijf mezelf toespreken, nog steeds.
In mijn functie kom je met heel veel collega’s in contact. Je kent ze en zij kennen jou, de drempel is laag en ik praat vaak in ‘gifjes’. Het scherpe kantje er vanaf halen, dat geeft openheid.
Als secretaresse hoor, lees en zie je veel. Je bent discreet, je moet forceren, flexibel zijn en altijd klantvriendelijk, of dit nu collega’s zijn, de Inspecteur voor het onderwijs of ouders. Dit in combinatie met mijn werkomgeving, de dynamiek van het centrum, de kinderen, maakt het voor mij dat ik iedere dag met plezier naar mijn werk kom .
Het contact met de kinderen vind ik geweldig. In de loop der jaren zie je ze groeien, niet alleen in lengte maar ook in hun ontwikkeling. Ze moeten ontzettend hard werken en dat is niet altijd even makkelijk. Maar wel geweldig om te zien. Ik ken veel kinderen bij naam en vind het leuk ze kleine complimentjes te geven, een grapje te maken, gewoon om een kleine glimlach op hun gezicht te toveren. Op de tijdelijke locatie aan de Keelstraat halen we, ondanks de beperkingen van de locatie, alles uit de kast voor de kinderen maar ook voor onszelf. Onlangs was ik één of ander raar spook met Halloween voor de VSO. Onherkenbaar en ontzettend lelijk…hoor ik de ene jongen tegen de andere zeggen…daar komt die vrouw weer!
In mijn vrije tijd zit ik bijna nooit stil. Ik ben altijd in of rondom ons huis bezig. Om lekker even helemaal voor mezelf te kiezen, trek ik mijn loopschoenen aan om een uurtje of anderhalf het veld of bos in de rennen. Muziek in de oren en knallen. Heerlijk. Fietsen, spinnen, wandelen zolang ik maar naar buiten kan gaan. Ik wil altijd mijn grenzen verleggen, harder gaan, verder, sneller. Dat heb ik ook in mijn werk, mijn glas is altijd halfvol.
Met een goed boek krijg je me overigens wel stil😉.
Vrijdag het Sinterklaasfeest op de school gevierd. Twee Pieten mochten een aantal klassen verrassen met cadeautjes en lekkers. Dankbaar nam ik alle knuffels, geheimen en groeten aan de Sint in ontvangst. Ik heb een dreamjob!